सोह्र श्राद्धले छोएको छ । हिन्दू धर्मशास्त्रले यो बेला साँझ बिहान घरमा घण्टी बजाउन प्रतिबन्ध लगाएको छ । जहाँ पुगेको छैन ‘रवि त्यहाँ पुगेको छ कवि’ भनेजस्तै भएको छ । घण्टी नै नबजेपछि रविको पूजा अर्चना त सबै स्वाहा हुने भए !
बालाजुको घण्टीघरमा आइतबार एउटाले घण्टी बजाइदियो । आइतबार अर्थात् रविबार सोह्र श्राद्ध सुरू भइसकेको जान्दाजान्दै घण्टी बजाउनेलाई त कारवाही त गर्नैपर्यो । घण्टाघरको घण्टी बजेको वरपरकाले सुनेको नसुन्यै गरे । तर, वल्लो गाउँ र पल्लो गाउँकाले भने र्यालै चुडिनेगरी घण्टी बज्यो भन्दै कतिले ताली ठोके, कतिले गाली ।
घण्टी कसले बजायो ? न ताली ठोक्नेलाई थाहा थियो, न त गाली ठोक्नेलाई नै ! घण्टीघरको घरमुली नै कसले घण्टी बजायो भन्दै फोन त घुमाउँदै थिए । तर, उनले घुमाएको सबै आफ्नै भाइभाइदारलाई पो परेछ । सबैका फोनमा घण्टी बज्यो । भाइभारदारहरु दौडादौड गरेर ठूलै वित्यास परेजस्तै गरी घण्टीघर पुगे ।
मध्यराति हुँदै थियो । कसले कसलाई चिने वा चिनेनन् थाहा छैन । तर, घण्टीघरमा घण्टी बजाउनेलाई चिन्नै सकेनन् । त्यही सबै गुहार मागिरहेका थिए । इजरायल र प्यालेस्टाइनले संयुक्त राष्ट्रसंघमा आफ्नो अस्तित्व के हो भन्दै गुहार मागेजस्तो । सबतिरबाट जम्मा भएका भाइभारदारहरु तँछाड र मँछाड गर्दै थिए । कोही हाइ काट्दै लिखा परेको टाउको कन्याउँदै थिए । कोही ‘बाइबाइ बा’ भन्दै कसैलाई सराप्दै पनि थिए । प्रविधिको जमाना छ नि । भाइभारदारभन्दा बढी त नारदमुनिहरु नै थिए । नारदमुनिहरु आफैं एकतारे बजाउँदै थिए । नारायण नारायण यो यस्तो किन भयो ? अब के हुन्छ ?
हाइ काट्दै लिखा परेको टाउकोका कपाल मिलाउँदै एउटाले नारदमुनिलाई भन्दियो । के ? के होला भनेको ? अब के हुन्छ हेर्दै जा । विचरा, नारदमुनि नि ट्वाँ ! सोह्र श्राद्ध भनेको थाहा छैन ? त्यसै घण्टी बजाउने ? श्राद्ध नसकिँदै ।
घण्टी बज्यो कि बजेन । तर, मुटु भने बजिनै रह्यो । एक कान दुई कान मैदान भइयो घण्टी बज्या कुरा । घण्टीघरका भाइभारदारहरु आफैं तीन छक्क परेको थिए । किनकि, घण्टीघरमा त्यसै घण्टी बजेको हैन रैछ । घण्टीघरको एउटा भकारी नै गायव हुने भएछ । त्यही भएर पो सबैको फोना कण्ठी लगाको घण्टी बजेको रैछ त !
भकारी नै गायव हुनेगरी घण्टीघरको मुलीले धनको चुली बढाएपछि । सोह्र श्राद्ध होस् कि छत्तीस श्राद्ध, घण्टी त बजिहाल्छ । बरू कसो शंख पनि बजाएनन् । शंख नै बजाउनेगरी पुगेका केही इष्टमित्र भने मामा धनमा फूपूको श्राद्ध गर्दै थिए । त्यो देखेर नारदमुनिलाई के चाहियो । भए नभएको फलाक्दै बैकुण्ठधाममा आराम गरिरहेका विष्णुका छेउ पुगिहाले नि । नारायण नारायण भन्दै ।
के देख्नुपर्यो प्रभु ! घण्टीघरमा सोह्रश्राद्ध गर्न पुगेका भाइभारदारहरु शंखनाद गर्दै घण्टी बजाइरहेका छन् । त्यो पनि मध्यरातमा । सुग्रिवका बथान राम राम सत्य भन्दै छन् । जिवीराम हो कि ठण्डाराम बुझ्न सकिएको छैन । नारदमुनि प्र्रश्न गरिरहेका छन् । उता विष्णु मुसुमुस हाँसिरहेका छन् । पृथ्वीलोकको स्वर्गमा पुगेर घण्टीघरमा घण्टी बजाउन लगाउने उनीपनि कहाँ कमका छन् र ? पाँचपाण्डवका मामाजस्तै छन् । पासा पाल्न राम्ररी जानेका । पासा नखेल्ने तर मज्जाले खेलाउने उनलाई राम्रै थाहा छ कि सोह्र श्राद्धका क–कसको श्राद्ध गर्दा ठीक हुन्छ भन्ने कुरा ।
त्यसैले मुस्काउन नछाडेका उनी पृथ्वीलोक मै स्वर्ग देखिसकेका छन् । अब सक्किने कि सञ्चिने भन्ने कुराको लेखापढी गर्नुपर्छ भन्दै उनले त्यही घरभित्र छत्तीस जिबीको टिबी नै छिराइदिएका रहेछन् । त्यही छत्तीस जिबीमा टिबी लाग्या रैछ र पो शंखनादसहित घण्टी बज्या रैछ । अब त न्यायका लागि कस्तो घण्टी बज्छ नै थाहा छैन । आफूले गरेको ठीक अरूले गरेको बेठिक भन्ने न्यायाधीशहरु आइसकेपछि । उनीहरुले बोलेसी बोल्यो–बोल्यो उत्तरतिर पानी बगेको छ भनेजस्तै हो । साम, दाम, दण्ड, भेद प्रयोग गर्ने न्यायालयका ठिसहरुले आफूअनुकूल गर्नाले पनि कहिले घण्टीघरमा बज्ने कहिले सानेको घरतिर बारुद पड्किने !
सोह्र श्राद्धमा भाउजु नै उता गएपछि के हुन्छ त ? जस्तो देश, उस्तै भेष । कागले कान लग्यो भन्दैमा कानै नछामी कागको पछि लाग्ने स्यालहरु भएको ठाउँमा यस्तै हो ? मान्छे बेच्ने देशका धनी राजनेता भएपछि हल्ला खल्ला त हुनै पर्यो नि । घण्टीघरमा बसेर गुहार मागेर मात्र हुँदो रहेनछ । समुद्रमन्थन गर्न कुरेर बसेका सुग्रिवका सेनाहरुले त्यत्तिकै सलबलाइरहेका छन् । नारदमुनिहरुका विभिन्न मुखुण्डोधारी पनि घण्टीघरमा रालोको फेदा समाउन खोजिरहेका छन् । त्यत्ति सहज त कहाँ छ र ? डरले थरथर कापेर भए पनि न्यायका लागि लड्ने हो भन्न पनि त पर्यो ! आफूले कति अन्याय गरे । कतिका खेतखेत सकियो भन्ने कुरा पनि थाहा पाउनु पर्यो ।
छलछाम र लुँछाचुँडी नगर्ने हो भने त न त विष्णु स्वर्गमा हाँस्दै हुन्थे । न त सुग्रिवहरु दलबलसहित समुद्र मन्थन गर्न आइपुग्नुपर्ने थियो । जे होस् । चोरको खुट्टा काट भन्नेबित्तिकै उठाएको जस्तो । हंसेहरुले के गर्न खोज्या हो पनि थाहा छैन । तर, न्यायका लागि लड्छु भन्ने बोली न बोल्न परिगो । तर कसको न्यायका लागि हो भन्ने कुरा त पानी जत्तिकै छलंगै छ । अब ‘गुहार गुहार’ भन्दै गुहार माग्न नपरोस् । बाख्रा बथानमा बोका एक–दुई थान त अट्लान तर सधैँ नअट्ने भएपछि गुहार ऽ गुहार ऽ माग्नुबाहेक के हुन्छ र ? बरू हामी पनि भनौं– गुहार गुहार ?
-1752335779.jpg)
